ΕΝΟΤΗΤΑ 2η : Η Κατοικία

Με τη λέξη κατοικία εννοούμε το χώρο, είτε φυσικό καταφύγιο είτε οικοδόμημα, όπου μένει ο άνθρωπος, μόνιμα ή προσωρινά. Πρωταρχικός λόγος δημιουργίας της κατοικίας ήταν η προστασία του ανθρώπου από τις άσχημες καιρικές συνθήκες και από διάφορους κινδύνους που προκαλούσαν τα ζώα ή οι άλλοι άνθρωποι. Ωστόσο, με την πάροδο του χρόνου, η κατοικία απέκτησε μεγάλη σημασία στη ζωή του ανθρώπου, γιατί συνδέθηκε στενά με τον ψυχικό κόσμο του, με την οικογενειακή και την κοινωνική ζωή του και αποτέλεσε έκφραση του πολιτισμού του.

Το σπίτι του Κ.Π.Καβάφη.

 Η Οικία - Μουσείο Καβάφη, όπου έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του ο Αλεξανδρινός ποιητής Κωνσταντίνος Καβάφης (1863 – 1933), βρίσκεται στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, στον αριθ. 4 της οδού Κ. Καβάφη, όπως μετονομάστηκε πρόσφατα προς τιμήν του ποιητή η πρώην οδός Σαρμ ελ-Σεϊχ (Charm el-Sheik). Απέναντι από το σπίτι του Καβάφη ήταν το ελληνικό νοσοκομείο και στην άλλη γωνία το ελληνορθόδοξο πατριαρχείο του Αγίου Σάββα.

    Το σπίτι του Καβάφη στην πολυκατοικία της οδού Λέψιους ήταν ένα διαμέρισμα με μπαλκόνι στο δεύτερο πάτωμα του κτιρίου, που κάποτε πρέπει να είχε όψη επιβλητική. Από τις πέντε μέχρι τις οκτώ τα βράδια, ο Καβάφης δεχόταν στο κόκκινο σαλόνι του σπιτιού τους φίλους του κι ανάμεσά τους πολλούς επισκέπτες από την Ελλάδα. Στο διαμέρισμα υπήρχαν αντικείμενα που ανήκαν στην οικογένεια του ποιητή: παλιά ξυλόγλυπτα, βελούδινες πολυθρόνες, τραπεζάκια με ψηφιδωτό φίλντισι, μεταξωτά μαξιλάρια και πορσελάνινες λάμπες πάνω σε μαρμάρινα τραπέζια. Παντού στους τοίχους υπήρχαν οικογενειακά πορτρέτα.

Ο Καβάφης πέθανε στο σπίτι αυτό στις 2 η ώρα το πρωί της 29ης Απριλίου 1933, ημέρα των γενεθλίων του, σε ηλικία 70 χρονών. Η κηδεία του έγινε το απόγευμα της ίδιας ημέρας από τη γειτονική εκκλησία του Αγίου Σάββα και ενταφιάστηκε στον οικογενειακό τάφο του ελληνικού νεκροταφείου.

                                  Τοπικοί προσδιορισμοί

Η περιγραφή σχετίζεται γενικά με το χώρο, γι΄αυτό, όταν περιγράφουμε κάτι, συνηθίζουμε να χρησιμοποιούμε λέξεις ή φράσεις που φανερώνουν τόπο – το πού βρίσκεται αυτό στο οποίο αναφερόμαστε. Χρησιμοποιούμε δηλαδή τοπικούς προσδιορισμούς, όπως:

• Τοπικά επιρρήματα: πάνω, κάτω, εδώ, εκεί, αλλού, κάπου, παντού, μέσα, δεξιά, αριστερά, μπροστά, από, πίσω, πλάι, δίπλα, ψηλά, χαμηλά, κοντά, απέναντι, γύρω, τριγύρω, ολόγυρα, ανάμεσα, βόρεια, νότια, ανατολικά, δυτικά, κ.ά.

• Φράσεις με προθέσεις που δηλώνουν τόπο και οι οποίες συνήθως σχηματίζονται με τις προθέσεις:

    από (π.χ. Ξεκίνησε πρωί από το χωριό.
    ίσαμε (π.χ. προχώρησαν ίσαμε το σπίτι εκείνο.)
    κατά (π.χ. Πάω κατά την πλατεία.)
    μέχρι (π.χ. Πάω μέχρι την πλατεία.)
    προς (π.χ. Προς τα δεξιά βλέπετε το σαλόνι.) 
    σε (π.χ. Προχώρησαν σε άλλο δωμάτιο.)
    ως (π.χ. Προχώρησε ως το τέρμα του δρόμου.) 

Επίθετα

    Είναι οι λέξεις που συνοδεύουν τα ουσιαστικά και μας λένε κάθε φορά πώς ακριβώς είναι το ουσιαστικό, δηλαδή τι ποιότητα ή ιδιότητα έχει.

Ο ρόλος του επιθέτου σε ένα περιγραφικό κείμενο είναι:

• να δίνει στην περιγραφή σαφήνεια, ζωντάνια και μια ολοκληρωμένη εικόνα (Ζούσαν σε ένα ξύλινο διώροφο σπίτι με αυλή.)
• να δηλώνει και προσωπική τοποθέτηση για τα πράγματα που περιγράφουμε (Ζούσαν σε ένα απίθανο σπίτι.)