Τρίτη 4 Μαρτίου 2014

Η παρέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων και η Ναυμαχία του Ναυαρίνου.



Ιερά Συμμαχία ονομάστηκε το σύμφωνο που υπέγραψαν στις 26 Σεπτεμβρίου 1815 στο Παρίσι, με πρωτοβουλία της Ρωσικής κυβερνήσεως ο τσάρος της Ρωσίας, Αλέξανδρος ο Α`, ο αυτοκράτορας της Αυστρίας, Φραγκίσκος ο Α` και ο βασιλιάς της Πρωσίας, Φρειδερίκος Γουλιέλμος ο Γ`.
Νους και ψυχή της συμμαχίας ήταν ο αυστριακός καγκελάριος Κλέμενς φον Μέτερνιχ.
Στην συμφωνία, προσχώρησε τον Νοέμβριο του 1815 και η Γαλλία με τον βασιλιά Λουδοβίκο ΙΗ΄ και αργότερα όλες σχεδόν οι Ευρωπαϊκές χώρες, πλην του Σουλτάνου.
Σκοπός της ήταν η κατάπνιξη των φιλελεύθερων ιδεών και κινημάτων, που φούντωσαν μετά τη γαλλική επανάσταση στην Ευρώπη, η διατήρηση της πολιτικής κατάστασης και η συνένωση των ηγεμόνων των κρατών.
              
                                         Ο καγκελάριος Μέτερνιχ
Γελοιογραφία της εποχής για τo συνέδριο της Ιεράς Συμμαχίας στην Βερόνα (1822)
Το Συνέδριο της Βερόνας
Το τέταρτο συνέδριο της Ιερής Συμμαχίας πραγματοποιήθηκε από τις 20 Οκτωβρίου έως τις 14 Δεκεμβρίου του 1822 στη Βερόνα της Ιταλίας. Αντιπροσωπεία των επαναστατημένων Ελλήνων με επικεφαλής τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, τον Γεώργιο Μαυρομιχάλη, τον Ανδρέα Μεταξά και τον Φιλέλληνα Γάλλο πλοίαρχο Ζουρντέν μετέβη στην ιταλική πόλη, προκειμένου να εκθέσει τις ελληνικές θέσεις, αλλά δεν έγινε δεκτή από τους συνέδρους. Το συνέδριο καταδίκασε την ελληνική Επανάσταση, τη χαρακτήρισε όμως ως «μεγάλο πολιτικό γεγονός». Ήταν η τελευταία φορά που η Ιερή Συμμαχία εμφανίσθηκε ενωμένη ως προς το Ελληνικό Ζήτημα.


1. Ποια ήταν η στάση των Μεγάλων δυνάμεων απέναντι στην ελληνική επανάσταση;
Το ξέσπασμα της ελληνικής Επανάστασης, τον Μάρτιο του 1821, αρχικά καταδικάστηκε από τις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής. Η Ιερή Συμμαχία, που συγκροτήθηκε το 1815 μεταξύ της Ρωσίας, της Πρωσίας, της Αυστρίας, της Αγγλίας και της Γαλλίας, με κοινές αποφάσεις που έλαβε σε συνέδριά της το 1821 και το 1822 ήταν αντίθετη απέναντι σε οποιαδήποτε επαναστατική κίνηση.


2. Πότε και γιατί χειροτέρεψαν οι σχέσεις Ρωσίας-Οθωμανικής αυτοκρατορίας;
Μετά τον απαγχονισμό του Οικουμενικού Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε' την ημέρα του Πάσχα του 1821 και τις διώξεις των Ελλήνων υπηκόων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ο Ρώσος πρεσβευτής αναχώρησε από την Κωνσταντινούπολη το καλοκαίρι του 1821 και οι σχέσεις των δύο χωρών επιδεινώθηκαν.


3. Πότε οι μεγάλες Δυνάμεις άρχισαν να αλλάζουν στάση απέναντι στο Ελληνικό ζήτημα και γιατί;
Από τον τρίτο χρόνο της Επανάστασης και, καθώς ο αγώνας των επαναστατημένων Ελλήνων συνεχιζόταν, τα συμφέροντά τους στην περιοχή και ο αυξανόμενος ανταγωνισμός ανάμεσά τους έκαναν τις Μεγάλες Δυνάμεις να μεταβάλουν σταδιακά τη στάση τους απέναντι στο Ελληνικό Ζήτημα, αντιμετωπίζοντάς το πιο ευνοϊκά. Έτσι, το 1823 η αγγλική πολιτική έγινε φιλική προς τους αγωνιζόμενους Έλληνες, με αποτέλεσμα να αλλάξει και η στάση της Ρωσίας, που δεν ήθελε ν' αφήσει στους Άγγλους την πρωτοβουλία των διπλωματικών κινήσεων.

4. Ποιες δυνάμεις πήραν πρωτοβουλίες για την επίλυση του Ελληνικού ζητήματος; Τι πρωτοβουλίες ήταν αυτές;
Οι Μεγάλες Δυνάμεις αποφάσισαν να μεσολαβήσουν από κοινού για την επίλυση του Ελληνικού Ζητήματος. Το 1827 η Αγγλία, η Γαλλία και η Ρωσία υπέγραψαν στο Λονδίνο συνθήκη, που καλούσε τις δύο εμπόλεμες πλευρές να κάνουν ανακωχή και ν' αρχίσουν διαπραγματεύσεις για τη δημιουργία αυτόνομου ελληνικού κράτους. 
1827: Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία υπογράφουν τη Συνθήκη του Λονδίνου, με την οποία αναγνωρίζουν την Ελλάδα ως αυτόνομη και ως φόρου υποτελή στον Σουλτάνο. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία απορρίπτει τη συνθήκη.

5. Πώς αντέδρασε η Υψηλή Πύλη;
Η Υψηλή Πύλη ενθαρρυμένη από τις στρατιωτικές της επιτυχίες, αντέδρασε απορρίπτοντας τη μεσολάβηση.

6. Πώς αντέδρασαν οι Μεγάλες Δυνάμεις;
Τότε αγγλικά, γαλλικά και ρωσικά πολεμικά πλοία με αρχηγούς τους ναυάρχους Κόδριγκτον, Δεριγνύ και Χέυδεν κατέπλευσαν στην Πύλο, για να εφαρμόσουν τις αποφάσεις των Μεγάλων Δυνάμεων.

                     Κόδριγκτον                                    Δεριγνύ                                     Χέυδεν
7. Τι γνωρίζετε για τη ναυμαχία στο Ναυαρίνο;
 Στη Ναυμαχία του Ναυαρίνου, τον Οκτώβριο του 1827, ενωμένες οι ναυτικές συμμαχικές δυνάμεις αντιμετώπισαν με επιτυχία τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο, καταστρέφοντάς τον ολοκληρωτικά. Η νίκη του στόλου των συμμαχικών δυνάμεων στο Ναυαρίνο ήταν καθοριστική και επιτάχυνε τις εξελίξεις, οδηγώντας τελικά στην απελευθέρωση της Ελλάδας.
Διαβάστε κι αυτό...
Είναι η τελευταία σημαντική ναυμαχία στην ιστορία που διεξήχθη εξ ολοκλήρου με ιστιοφόρα σκάφη. Ποτέ στην ιστορία του πολέμου των κανονιοφόρων ιστιοφόρων δεν βρέθηκαν τόσα πολλά πλοία, με τόσο μεγάλη δύναμη πυρός, συγκεντρωμένα σε ένα τόσο περιορισμένο χώρο.
Ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος διέθετε συνολικά 89 πολεμικά πλοία, με 2.240 πυροβόλα, ενώ ο συμμαχικός δεν αριθμούσε περισσότερα από 27 πλοία (12 αγγλικά, 8 ρωσικά και 7 γαλλικά) με 1.324 πυροβόλα, ισχυρότερα όμως από εκείνα του αντιπάλου του.
Οι απώλειες των Οθωμανών υπολογίζονταν σε 8.000, ενώ μόνο πάνω στην τουρκική και αιγυπτιακή ναυαρχίδα οι νεκροί και οι τραυματίες ήταν περίπου 1.000. Από τη συμμαχική πλευρά οι νεκροί και τραυματίες ήταν 654 άνδρες, εκ των οποίων 272 Βρετανοί, 184 Γάλλοι και 198 Ρώσοι. Ο Δεριγνύ ανέφερε ότι "στην ιστορία δεν υπήρξε μεγαλύτερη καταστροφή στόλου".